لاک پشت، پشتش سنگین بود و جاده‌های دنیا را طولانی می‌دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت.
آهسته آهسته می‌خزید، دشوار و کُند؛ و دورها همیشه دور بود.
سنگ‌پشت تقدیرش را دوست نمی‌داشت و آن را چون اجباری بر دوش می‌کشید.
پرنده‌ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ‌پشت رو به خدا کرد و گفت: این عدل نیست، این عدل نیست.
کاش پُشتم را این همه سنگین نمی‌کردی. من هیچ‌گاه نمی‌رسم. هیچ‌گاه.
و در لاک سنگی خود خزید، به نیت نا امیدی...
خدا سنگ‌پشت را از روی زمین بلند کرد. زمین را نشانش داد. کُره‌ای کوچک بود
و گفت: نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی‌رسد !
چون رسیدنی در کار نیست. فقط رفتن است.
حتی اگر اندکی. و هر بار که می‌روی، رسیده‌ای.
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست، تو پاره‌ای از هستی را بر دوش می‌کشی؛ پاره‌ای از مرا.
خدا سنگ‌پشت را بر زمین گذاشت... .
دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور.
سنگ‌پشت به راه افتاد و رفت، حتی اگر اندکی؛ و پاره‌ای از «او» را با عشق بر دوش می کشید...
